Helgarútgáfan

Sunnudagurinn að kveldi kominn hér í Kanada og kominn tími til að segja aðeins frá helginni. Hún einkenndist af miklum bílferðum og góðum mat og var í alla staði vel lukkuð. Til að byrja nú á bóndadeginum (og til hamingju allir húsbændur á Íslandi með hann) þá komum við Þorvaldur Örn pabba hans á óvart með kökubakstri þegar hann kom heim úr skólanum. Svoldið gaman að segja frá því að kakan sem bökuð var kom úr nægtabúri Betty Crocker og það var reyndar Þorvaldur Örn sjálfur sem sá pakkann í búðinni einu sinni og leist svo vel á að hann stakk henni bara í körfuna án þess að vera neitt að bera það undir foreldrana (hefur greinilega ekki búist við samþykki við þeirri hugmynd sinni…hehehe). Allaveganna, e-n veginn þvældist kakan heim án þess að við tækjum eftir henni á færibandinu og á sínum tíma vorum við nú ekkert sérstaklega ánægð með þetta framtak guttans til að auka á sætabrauðsát heimilisins. En það breyttist nú allt um helgina þegar hún kom í svona líka góðar þarfir og smakkaðist alveg prýðilega. Betty Crocker veit greinilega alveg hvað hún er brasa blessunin, þetta eru mínu fyrstu kynni af þessari öflugu húsmóður og ég hugsa að hún eigi eftir að koma í góðar þarfir hérna í útlandinu ef baka þarf kökur í hvelli án þess að leggja í mikinn stofnkostnað við slík verk. Þorvaldur Örn var t.d. ekki alveg að gútera að það þyrfti bara duft úr pakka, egg og mjólk til verksins og fannst e-ð vera að gleymast. Á hinn bóginn er ég nokkuð viss um að Betty er ekkert mikið að tapa sér í hollnustunni…hefur trúlega ekki verið snefill af spelti eða hrásykri í þessu pakkadufti…-en skítt með það, kakan var góð og maður er nú ekki að þessu nema til hátíðabriggda;-)
Svo um kvöldið þá höfðum við fjölskyldu videokvöld og hvað haldiði að hafi verið í boði nema The Road to Avonlea!! Vá, það var fyndið að sjá þetta allt aftur, bara næstum eins og hitta gamla vini, maður kannaðist við öll andlitin og atriðin rifjuðust upp þegar maður sá þetta. Og Þorvaldur Örn skemmti sér prýðilega, greinilega smekkmaður á gott sjónvarpsefni.
En áfram með smjörið. Laugardagurinn var tekinn snemma, við nestuðum okkur upp og lögðum upp í ferð til að skoða fossana miklu. Og þeir voru á sínum stað blessaðir og bara býsna flottir. Reyndar var svo kalt til að byrja með að ef ég kem e-um myndum hér inn á eftir þá eigiði eftir að sjá mjög svo rauðnefjaða fjölskyldu á ferðinni…Það sem manni fannst náttúrulega skrýtnast við þetta allt saman er hvað umhverfið er brjálæðislega manngert og það er næstum eins og fossarnir, sem fólk kemur væntanlega fyrst og fremst til að skoða, séu bara aukaatriði. Þarna er allt gert til að selja fólki e-ð annað, spilavíti, hótel, matsölustaðir í massavís, spilasalir og ég veit ekki hvað og hvað. Svoldið annað en að skoða Dettifoss þar sem er einn kamar á ómalbikuðu bílastæði og svo bara göngustígur. Og hvort sem það er þjóðremba eða sveitamennska (og það er jákvætt orð í mínum huga) þá kann ég betur að meta svoleiðis aðkomu að náttúrunni. E-n veginn eðlilegra hefði maður haldið. Engu síður var gaman að sjá þetta allt, við borðuðum m.a. hátt upp í turni með útsýni yfir fossana og nágrenni og það var rosa fínt. Að lokum var tekinn góður skoðunarrúntur um staðinn og síðan haldið heim á leið. Þegar heim var komið heyrði ég aðeins í afmælisbarni dagsins-og innilega aftur til hamingju með daginn pabbi minn:-)
Sunnudagurinn rann svo bjartur og fagur og fjölskyldan bílóða hélt ótrauð keyrslunni áfram. Í þetta skiptið var ferðinni heitið til nágranna-smábæjar sem heitir St.Jacobs. Hann er m.a. þekktur fyrir stóran bændamarkað sem okkur langaði að kíkja á og sjá og kaupa kanadísku útgáfuna af beint frá býli vörum. Reyndar komumst við að því að markaðurinn er ekki opinn á sunnudögum…úps…en það var ákveðið að gera gott úr því, skoða bæinn (sem er krúttlega Lauru Ashley útgáfan af Hvammstanga) og fá sér e-a næringu og svona. Við römbuðum inn á veitingastað og ætluðum að fá okkur e-ð létt, súpu og salat eða e-ð svoleiðis bara en viti menn-við höfðum rambað á eitt það svakalegasta sunnudags-brunch sem ég hef á ævi minni upplifað. Þetta var í rauninni fáránlega ódýrt miðað við matarmagnið og úrvalið, 17 dalir fyrir hvort okkar Þorvaldar og ókeypis fyrir 4ja ára og yngri. En jéminn eini, það sem var í boði þarna! Og ég verð að viðurkenna að ég er farin að skilja offituvandamál í þessum heimshluta ef þetta er sýnishorn af normal matarmenningu. Þetta var vissulega gaman, maður var að smakka mat sem maður þekkti ekki og mér fannst t.d. gaman loksins að vita hvernig pumpkin-pie bragðast-sem er reyndar ekkert sérlega vel en það er aukaatriði ;-) Við ákváðum a.m.k. að kíkja þarna einhvern tímann aftur áður en Þorvaldur Örn verður 5 ára og þá líka á bændamarkaðinn.
Leiðin heim einkenndist af setningum á borð við: Hmmm…helduru að þetta sé rétta leiðin…? Mér finnst eins og við hefðum átt að beygja áðan…æi…þetta reddast, ég held að við séum örugglega amk að keyra í rétta átt…-og fleiri slíkum góðum þar sem við Þorvaldur náðum ekki alveg nógu góðum kontakt við google-leiðarlýsinguna…hehe…en e-n veginn gekk þetta nú allt saman og við enduðum hér heima öll sömul. –Nýttum reyndar að sjálfsögðu tækifærið og fórum í matvörubúð fyrst við vorum á bíl. Þar var ávaxtadeildin vel skönnuð, enda ætla ég ekki að taka þátt í þessari matarbilun (nema um svona sparihelgar þe;-)
Jæja, nú er ég búin að blaðra óhóflega mikið hérna og er að hugsa um að láta staðar numið. Fram undan er 3ja daga skólavika hjá Þorvaldi Erni og spennandi að sjá hvort það gengur ekki bara vel, a.m.k. gekk allt ljómandi vel á fimmtudaginn síðasta þegar hann var einn í skólanum næstum fullan dag. Áfram að vona það besta í því sambandi.

Sendum svo að lokum öll góðar kveðjur heim (og líka til útlandalesaranna) og vonum að sem flestir nái að borða fullt af góðum þorramat þessa dagana:-)

Bless í bili öll sömul og ég hlakka til að heyra frá ykkur,
Magga&Þorvaldar